De Grot

De Grot, met hoofdletters. Dat vinden ze hier in elk geval. Ik ben geen expert, heb maar een paar grotten gezien in m’n leven, maar ben geneigd ze gelijk te geven. Het was zonder meer indrukwekkend. Daarover straks meer.

Eerst wat kleinigheden vooraf:

• al bij het binnenrijden van Slovenië viel het direct op: We zien weer gras. Grasvelden, weilanden, noem maar op. Op Rab, Krk en Cres hebben ze dat niet. Dat viel daar niet zo op, maar hier, toen ze er ineens weer waren des te meer;
• het binnenrijden was sowieso wel grappig. In Kroatië reden we op een tweebaans (twee onze kant, twee de andere kant. Is dat nou tweebaans of toch vierbaans?) snelweg. Toen de grens. In vol ornaat, rijstroken apart, kantoortjes bij iedere strook. Eerst in Kroatië, toen in Slovenië. Allemaal helemaal leeg. Dat wel, want EU, want Schengen. Ze lijken er rekening mee te houden dat dat hele grensgebeuren toch nog weer ‘s terugkomt.
  En de snelweg was na de grens ineens verdwenen. Gewoon een tweebaansweg (eentje heen, eentje terug) geworden
• Gisteren volgens planning een stukje gefietst. Naar de grot, om te kijken of dat ging lukken op de fiets. Zo niet, dan hadden we over moeten schakelen op plan B. Maar het lukte, dankzij de batterijtjes. In onze jonge jaren hadden we het waarschijnlijk ook zonder wel gehaald, maar nu was ik heel dankbaar dat ik een e-bike heb. Fluitend omhoog. Wat dan ook direct opvalt is hoe groen het hier is.
• Kwamen we ook nog een vosje tegen. Het beestje hechtte kennelijk aan z’n privacy, want hij bleef niet zitten voor een foto. Het leek er eerst wel even op, ineengedoken in het gras. Maar toen we stopten sprong ie op en rende weg. Keek halverwege nog even om, maar we hadden geen klik, hij rende verder en verdween in het bos.
• En een jeugdherinnering

  

  En ook nog een educatief pad. Dat we niet hebben gelopen.Dit stond er op dat bord (volgens Google Translate)

Dan De Grot. Natuurlijk ook wel weer een jeukervaring. Massa’s mensen.

Waaronder een paar met kleine kinderen die het maar eng vonden of het niet leuk vonden. In elk geval was luid en duidelijk te horen dat ze het niet naar de zin hadden. Maar goed, ondanks dat alles toch indrukwekkend.
Het begint er mee dat je met een een soort mijnwerkerstreintje een ritje van ongeveer een kwartier maakt. Dan stap je uit en ga je lopen. Ongeveer anderhalve kilometer. En daarna ga je met het treintje weer terug.
Tijdens het lopen zie je verschillende soorten druipsteen in verschillende kleuren. En zalen waar een kathedraal inpast. Hieronder een paar foto’s, maar die geven nauwelijks een beeld van hoe het was.

Even oefenen: je hebt stalactieten en stalagmieten

Dit noemden ze spaghetti

En lamellen

Bijzonder was dat er kennelijk ook een koor op bezoek was. Op de plek waar ook wel concerten worden gegeven gingen zij een lied zingen. Zie (later, het internet is weer heeeel traaaag) bij de video’s (het beeld is niet helemaal lekker, de lens lijkt beslagen). Ook een stukje treinrit er bij gezet.

DE attractie bij de grotten is een beestje van een centimeter of 15. Dat je wild niet ziet natuurlijk. Maar ze hebben een paar aquaria waar er wel in zitten. Foto’s maken mag niet. Behalve als je een ansichtkaart maakt, dan mag het wel. Dus maar een kaart gekocht om naar (schoon)moeders te sturen. En daar dan weer even snel een foto van gemaakt. Dit is ‘m

de olm.

Nou, dat was het wel zo’n beetje. Ik zal jullie niet vermoeien met alle informatie over de grotonderzoekers, de grotontdekkers of het dierenleven in de grotten (zo’n 150 verschillende, meer of minder permanent in de grotten levend). Google is je vriend als je toch meer wil weten.

De fietsen staan alweer in de camper, morgen de volgende stap in de thuisreis.