We zijn begonnen

6 mei 2024 - Sardinië, Italië

Op 3 mei rond een uur of zes de boot opgereden. Dat ging in veel etappes, vooral ook omdat we natuurlijk veel te vroeg waren. Rond half drie reden we het haventerrein op. Dat komt omdat we hadden gepland nog even een supermarkt in Toulon binnen te stappen. Maar, zal je altijd zien, geen supermarkt te bekennen op de route naar de haven. En om nou als een wilde te gaan rondrijden, met een deadline om de boot te halen…..

Goed, nadat we een minuut of 20 hadden gewacht om de ferry-haven echt op te mogen, nog een kwartiertje gewacht om ons ticket te laten checken. Toen mochten we door naar de wachtrij om de boot op te rijden. We stonden wel mooi vooraan. Maar de campers gingen als laatste de aan boord ;-(
Achteruit de boot op. Als eerste er op betekent ook het verst achteruit rijden. Met spiegels en een camera een eitje.

We konden pas een half uur na vertrek onze hut in, dus eerst maar even wat drinken. We vonden nog een plekje gelukkig, we waren natuurlijk niet de enigen met dit idee.
De hut zouden we zo in moeten kunnen, de sleutel zou binnen liggen. Het vinden van de hut was de eerste uitdaging. Zo’n boot is best groot. En de bedenkers van de wegwijzers denken niet helemaal op dezelfde manier als wij. En het waren Franse wegwijzers! Iedereen die wel eens door Frankrijk heeft gereden in de tijd van voor de routeplanners begrijpt wel wat ik bedoel. Uiteindelijk de hut gevonden. Was op slot natuurlijk. En een binnenuit, terwijl we een hut met raam hadden geboekt. Op zoek naar de receptie. Het verhaal over de wegwijzers herhaalt zich. Bij de receptie bleken we niet de enigen met een probleempje. En de mevrouw van de receptie vond al die hectiek ook best lastig. Het verhaal was dat er op het laatste moment een andere boot was ingezet. De hut met raam konden we wel vergeten. OK. Er liep iemand met ons mee om de hut van het slot te doen. Gelukkig wist die wel, min of meer, de weg.

Nadat we onze spullen in de hut hadden gedropt op zoek naar wat te eten. Inmiddels zat er flink wat beweging in de boot. Eerdere ervaringen maakten me niet echt gerust op hoe de maaltijd zou vallen. Niet te zwaar eten dus maar. Dat kon. Een salade. Achter in de rij aansluiten om ‘m te kunnen kopen. Allemaal gelukt. Geen haute cuisine, maar best wel lekker.
Na het eten de boot en het uitzicht verkend

Daarna nog even douchen. Dat kon in de hut. Koud. Dat werd een heel snelle doucheronde, geen douche-timer bij nodig gehad.

Na een redelijk goede nachtrust ‘s-morgens om half zes gewekt door een mevrouw die vertelde dat het half zes was. En dat we om half zeven aan zouden komen in Porto Torres, Sardinië. Mensen die ons een beetje kennen begrijpen dat het een hele prestatie was dat we om deze tijd gingen ontbijten. Het ontbijt was nog maar net op toen we werden opgeroepen om naar de camper te gaan. Daar aangekomen hadden we nauwelijks tijd om in te stappen. We konden gelijk de boot af en Sardinië op.

De camping in Alghero die onze voorkeur had bleek gesloten. Doorgereden naar een camping daar vlakbij. In Fertilia. Heel apart om rond 9 uur in de ochtend bij een camping aan te komen.
In de middag naar Fertilia gelopen. Een dorp gebouwd in opdracht van Mussolini om mensen uit het overbevolkte Ferrara naar over te brengen. Later kwamen daar nog Italiaans sprekende mensen uit Istrië en Dalmatië bij die geen zin hadden om onder Tito in Joegoslavië te blijven (met dank aan Wikipedia). En al die roemruchte daden moesten natuurlijk een gedenkteken krijgen.