Slow start

Een beetje langzame start. Zowel voor het bijhouden van de blog als voor deze reis. We hebben besloten het geen “vakantie” meer te noemen, maar Niet Thuis Tijd (NTT). Vakantie hebben we immers permanent tegenwoordig ;-)

Goed, een slow start dus. Zal wel bij de leeftijd horen.

We begonnen in Nederland op camping Raayerhof in Swalmen. Een natuurcamping is het inmiddels niet meer. Terecht, hij lag redelijk ingeklemd tussen de A zoveel en de N nog wat. Maar we hebben wel lekker kunnen fietsen in de omgeving daar. Naar Duitsland op de fiets, het blijft bijzonder. En ook in Nederland blijvend waren er leuke rondjes te maken.

Na een dag of vijf werd het tijd om op te breken en door te rijden naar la douce France. Maar wel kallem an. In kilometers viel het mee, in tijd wat tegen, de reis naar camping Du Buisson bij het Lac du Der, het grootste kunstmatige meer van Europa (zeggen de Fransen). De routeplanner bedacht een route die net voor Luxemburg de snelweg af ging. Wel mooi, maar niet erg snel.

We zijn het niet, op dit plaatje, maar we hadden het kunnen zijn. Zo stonden wij ook aan het water. Het had nog wel wat voeten in de aarde, dat gaan staan. We wilden met de kont naar de beek. Dus met de neus de tegenoverliggende lege plaats op en achteruit naar de beek. Dacht ik. Vooruit ging prima. Achteruit leverde slippende wielen in een dieper wordende kuil op. Oeps. Met vereende krachten van Marianne en een groepje campinggasten is het, uiteindelijk gelukt op de plaats te komen. Pfff.
Rust, bos, een paar fijne fietspaden en droog en warm weer. Weer een paar lekkere dagen.

Omdat het ging regenen zijn we vertrokken. Opnieuw een klein stukje, naar camping du Lac Kir, de stadscamping van Dijon. Vorig jaar ook al geweest, maar toen alleen de rand van de stad gezien om wat te eten. Nu wilden we de stad zelf in. Daar hebben we de hele zaterdag voor uitgetrokken. Wat een ontzettend leuke, gezellige en mooie stad is Dijon!

En voor het eerst kunnen genieten van onze nieuw aangeschafte tolbadge. Wat een genot! Met de vouwwagen was het nooit zo’n punt, maar met de camper was het, ondanks contactdoos betalen, steeds een heel geworstel. Met kaartjes trekken en weer terug in de gleuf zien te krijgen. De kaartjes voor gewone auto’s te laag, voor vrachtwagens te hoog. Gedoe! Nu kom je aanrijden, leeg vak, kort piepje en de slagboom gaat omhoog. Kost een paar centen, maar je geniet er wel van!

En nu zit ik dit te tikken op de camping La Grenouille in Goudarques. Staan we weer aan een (iets kleinere nu) beek. Onder het nostalgische geluid van de klokkentoren in een van de toeristische hoogtepunten van de Gard.
Ook de aankomst was een nostalgisch feestje. Bij de ingang van de camping stond dit mooie koppel.

De Peugeot oplegger schijnt nog gewoon in gebruik te zijn. Deze is rijdend ook gesignaleerd met andere voertuigen op z’n rug.